"Περί ιππικής"

Το να μη μεταχειρίζεστε ποτέ,  με οργή το άλογο, αποτελεί ένα άριστο μάθημα και μια άριστη συνήθεια γι αυτό. Η οργή είναι κάτι το απρομελέτητο, με αποτέλεσμα συχνά να δημιουργεί καταστάσεις για τις οποίες είναι κανείς αναγκασμένος εκ των υστέρων να μετανιώσει. ΞΕΝΟΦΩΝ 426 -355 πχ   "Περί ιππικής"
Στη λαϊκή ελληνική συνείδηση ο ίππος έχει


συνδεθεί με ιδιαίτερα χαρίσματα αλλά και με πλήθος από δοξασίες. Όπως για παράδειγμα αν χλιμιντρίζει στον ύπνο του το άλογο θα πεθάνει τ΄ αφεντικό του, ή ανάλογα με το χλιμίντρισμα προαναγγέλλει τη μεταβολή του καιρού.
Στα άλογα οι Έλληνες δίνουν διάφορες ονομασίες όπως "Καράς", "Ρούσος", "Ψαρής", "Ντορής", "Μπάλιος", "Μελίσσης" που περισσότερο έχουν να κάνουν με το χρώμα του τριχώματος τους. Στα Μεσαιωνικά ποιήματα τα λεγόμενα Ακριτικά, κυριαρχούν τα ονόματα "Γρίβας", "Μαύρος" και "Πέπανος". Πολλά επίσης κλέφτικα τραγούδια κάνουν αναφορά σε άλογα με την έννοια του πιστότερου συντρόφου του πολεμιστή που δεν τον εγκαταλείπει ακόμα και τραυματισμένο προτρέποντάς τον μάλιστα να καβαλικέψει και πάλι για να συνεχίσουν.

Χαρακτηριστικό το ακόλουθο λυρικό δημοτικό σε απάντηση του κατάκοιτου ήρωα προς το αγαπημένο του άλογο:
Δεν μπορώ καημένε "γρίβα", γιατί μ΄ έχουν λαβωμένο,  στη καρδιά πετυχημένο.
Σύρε σκάψε με τα νύχια, με τ΄ αργυροπέταλά σου, τράβηξέ με, με τα δόντια, ρίξε με μέσα στο χώμα.
Έπαρε και τ΄ άρματά μου, δώσε τα στα γονικά μου, Έπαρε και το μαντήλι, το χρυσό μου δακτυλίδι,
να τα δώσεις της καλής μου, να με κλαίει σαν τα βλέπει.
http://www.forestis.gr/